die goede oude tijd
Maandag 25 november. DSC5 verliest thuis van het lager ingeschatte SIO 1 met 2½-5½ . Tijdnood was er debet aan. De nachtmerrie van iedere schaker.
De verliespunten kwamen namelijk zonder uitzondering als gevolg hiervan tot stand. Jan sleepte met een minuut op de klok nog een half punt uit het vuur, maar achtereenvolgens Pieter, René, Diederik, Luc en ikzelf bezweken onder de druk van de vallende vlag. Eén uur en drie kwartier p.p.p.p. was het tempo.
> Enige tijd geleden schreef onze voorzitter in een AxiomA over de schoonheid van het eindspel. Het eindspel, dat steeds meer fouten zal gaan bevatten naarmate onze bedenktijd wordt beperkt.
> Het afbreken is reeds afgeschaft en ook het verlengen (tijd erbij na het bereiken van een tevoren vastgestelde zet) verliest terrein ten opzichte van het gebruik van één tijdcontrole. Allemaal onder het mom van 'het vergroten van de aantrekkelijkheid van het schaakspel' voor buitenstaanders.
> Schaken zal echter nooit aantrekkelijk worden voor buitenstaanders, hoe erg die dwaze Kalmukkiër het spel ook probeert te verzieken. Partijen zullen 'door het publiek' reeds te statisch bevonden worden bij een bedenktijd van 20 minuten p.p.p.p. Overgaan tot enkel en alleen snelschaken dan maar?
> Of wellicht het Fischer-tempo dan, waarbij je per voltooide zet extra tijd ontvangt? Door je vlag zal je zo vlug niet gaan (hoewel ik ook dat meer dan eens heb zien gebeuren), maar een voortdurende tijdnood is ook niet altijd even prettig. Iets wat op de Olympiade werd ondervonden en waar de spelers ook niet onverdeeld gelukkig over waren. Bovendien brengt het problemen teweeg met dan wel het aanvangstijdstip van de volgende ronde dan wel de mogelijkheid van een clubavond die verandert in een clubnacht.
Soms maakt het tempo echter niet heel veel uit. Op het voorlopig laatste Lost Boys-toernooi deed zich een opmerkelijk voorval voor in de C-groep. Hans de Lange, iemand die luidkeels en zo vaak hij kan verkondigt met welke GM's of IM's hij nu weer gepraat of gegeten heeft, kwam mij tegen in de wandelgangen na afloop van de zesde ronde. Bij het uitwisselen van het verhaal van de dag bleek zijn dag iets merkwaardiger verlopen te zijn dan de mijne.
> Dagelijks was het aanvangstijdstip in Amsterdam 1 uur. Deze dag verliet Hans na afloop van het verrichten van zijn twaalfde zet zijn bord, om naar het zaaltje te lopen waar de grootmeesterpartijen van commentaar en analyses werden voorzien. Hans was hierdoor echter zo gefascineerd dat hij op de één of andere wijze zijn partij compleet uit het oog verloor. Zo erg zelfs dat hij zo rond vijven rustig terugliep naar de toernooizaal, waar hij zijn tegenstander tegen het lijf liep. Deze vroeg Hans om een handtekening (voor op het notatievel), waarna Hans weer vlug terug kon naar het kleine zaaltje, zodat hij zo weinig mogelijk zou missen van de eindspelen van de heren grootmeester. Overigens schijnt het dat hij inmiddels de politiek in is gegaan; als ik me niet vergis is dat namens Leefbaar Nederland?
> Maar wat er op het afgelopen Grand-Slam jeugdtoernooi (tempo: 1uur p.p.p.p.) gebeurde kan ik eveneens niet onvermeld laten. Bas Kommer, KNSB-competitiespeler en reeds een gevestigde naam, moest het in de tweede ronde opnemen tegen een iedereen onbekende Zeeuw. Diep in het eindspel bleek deze na tijdnoodfouten van Bas echter over de beste kansen te beschikken. Terwijl beide spelers nog circa 30 seconden op de klok hadden, besloot Bas even te kijken hoe hij de promotie van de zwarte pion nog tegen kon houden. Met 14 seconden op de klok deed hij een zet, in de wetenschap dat dit niet meer te voorkomen was.
> Zijn snelschaakkwaliteiten brachten de tijdsachterstand, terwijl zwart inmiddels een dame op het bord had getoverd, terug tot 3 seconden, maar zwart kon met geen mogelijkheid zijn 4 seconden eerder voorbij laten gaan dan de ene resterende seconde van Bas. Behalve dan door het lumineuze idee om remise aan te bieden. Dat deed hij ook nog eens in zijn eigen tijd, dus voordat Bas zelfs maar kon nadenken over het aanbod kon hij winst claimen: de 4 seconden waren inmiddels verstreken. Het schijnt dat de Zeeuw treurend in een klein en donker hoekje is gaan zitten, veel meer is niet van hem vernomen...