Het is maar een spelletje
Zo. Het seizoen is weer begonnen.
En ik moet zeggen, het is even wennen, die maandagavond. Geen ijzige stiltes meer, onderbroken door een enkele bulderende lach, geen barpraat achteraf, geen nootjes, geen Ted&Arno die vooral mij en Martin keer op keer tot stilte moeten manen... Het zal wel een stukje stiller geworden zijn, op DSC.
En dan zie je plots die foto, in Schaakmagazine. Waar ik het verder niet over zal hebben. Wees gerust. Maar je denkt terug aan Amsterdam.
En de prijs die je daar won. Aan de zomer, die lang geleden begon.
Een goed georganiseerd toernooi in een prachtige stad. En ik heb daar een schitterende week gehad.
Je moet zelf goed spelen, dat is zeker waar. De vorm moet er zijn. En het vertrouwen.
Maar het is de doldrieste dagelijkse doortocht die ik met Simon -"Ho, stond dat licht echt op rood? "- D. en René -afgeragd bakkie- T. volbracht, alvorens ik bij het ACT arriveerde, die me alle zenuwen ontnam. Het is iedere dag weer spannend of je daadwerkelijk op de plaats van bestemming zal aankomen, maar last van zenuwen zal je nooit hebben. Want geen cabaretier heeft me ooit zo aan het lachen weten te krijgen als deze 2 grapjassen.
Bijna altijd waren we ruim op tijd. Maar vanzelfsprekend gingen we dan eerst een 'beker koffie' doen. Nog even wat verhalen uitwisselen, alsof we dat het afgelopen uur niet genoeg hadden gedaan. Wat totaal onbelangrijke stellingen analyseren, of openingen tonen. De verplichte peuk, of je daar nou zin in had of niet. Maar we moesten en zouden als 2e aan het bord verschijnen, het werd eerst een
sport, en later zelfs bijna een traditie.
En toen ik in de slotronde, bij het duel om plek 2 in de eindstand, meer dan 5 DSC'ers om m'n bord verzameld zag, toen zag ik dat schaken misschien helemaal niet zo individualistisch hoeft te zijn. Het ging daar namelijk niet om positie 2 van de C-groep. Het ging zeker niet om 30 ratingpunten. Het ging voornamelijk om 250 euro. Want de winnaar zou 300 euro ontvangen, en de verliezer 50.
Kon ik toch leuk gebruiken voor de daaropvolgende vakantie. En die steun van die clubgenoten heeft daadwerkelijk geholpen. Je kan ze niet teleurstellen, je pakt die winst ook voor hen.
Maar dat is wel o zo belangrijk, die sfeer. Laatst meegespeeld op het open NK rapid te Vlaardingen. Als er geen andere Delftenaren hadden meegespeeld had ik me ook niet ingeschreven. Maar hoewel ik qua resultaten het niet onaardig deed (doordat ik de laatste ronde verloor had ik 15 euro i.p.v. 180) vond ik de sfeer ijzig en kil. Precies zoals een leek het op een schaaktoernooi zal verwachten.
Momentje van hilariteit daar: Internationaal Grootmeester Erik v.d. Doel die naar voren mocht komen voor een fles wijn, omdat hij een van de 20 spelers was die aan alle 5 edities had meegedaan.
En Hans JG de Lange, die aan Simon vroeg "Of Afek en Jan (Timman dus, maar ja, Hans kent alle grootmeesters natuurlijk zeer persoonlijk) met hem zouden kunnen meerijden".
Simon was dan weer de moeilijkste niet, dus werden Olivier, Martin en ik in de kou gezet, want Simon moest zijn aangetrouwde familie helpen.
(Geertje Dirkse is de vriendin van Jan en volgens Simon familie van hem.)
Nu waren Timman en Afek allang op weg naar Amsterdam, maar goed, dat wist meneer de Lange dan weer niet. Een rare snoeshaan, dat is het gewoon.
DSC, maar ook het ACT, wedstrijden met DSC5 -het studententeam- het OGD-toernooi met bijbehorende barbecue, het NK en het HSB-snelschaakkampioenschap voor viertallen, dat zijn de mooiste puntjes. Waar je niet alleen komt voor het schaken, en ook zonder goed resultaat gewoon een supermooie dag hebt beleefd. Dat is voor mij nou de essentie van schaken.
En 15 mei, de dag van het laatste Kroegloperstoernooi, staat bij mij nog steeds hoog aangeschreven.
Helaas is voor velen het winnen het enige ijkpunt.
Ach, je wordt ouder en wijzer zullen we maar zeggen.
Toeval of niet: m'n enige nederlaag in Amsterdam kwam door een complete off-day. En dat was de enige keer dat ik niet met Simon en René had meegereden. En ik was slechts 5 minuten te laat, en was nu plots wel zenuwachtig. Want mijn opponent, die was 6 minuten te laat.
Schaken, het blijft een lastig spelletje. Check!