toen ik nog jong was...
En wat is dit nou weer? Ik hoor het U denken. "Hebben wij behoefte aan NOG een column van nog zo'n opgeschoten jongeman?" Waarschijnlijk niet, maar het werd mij gevraagd, en wie ben ik om dat dan te weigeren?
Een vervolg beloof ik (nog) niet, want belofte maakt schuld. Maar wie weet wat het volgende clubblad brengt...
> Ter zake nu. Het overgrote deel van de schakers is arrogant, en de helft daarvan in zodanige mate dat dit als irritant kan worden omschreven. Onmiddellijk dringt zich een vraag op. Bij U niet? Bij mij in elk geval deze: moet de bescheiden minderheid daar dan maar gewoon mee leren leven? Het is wellicht belachelijk, maar is de professionele bedrijving van sport sowieso niet absurd?
> Maar het is zo, - de ?extreme arrogantici? even daargelaten ? het hele schaakspel zou niet kunnen bestaan zonder bluf. Durft een speler met 400 ratingpunten minder de complicaties van een ?op het oog- winnend tactisch offer aan, of bluft de zelfverzekerdheid van de ?betere? speler het prutsertje naar een rustiger zet? Echter, de schaker, zijnde een individualist, heeft er al tijden geen besef meer van dat hij of zij zich na afloop van de partij weer als normaal mens mag gedragen. Tijdens de analyse is het bluffen sindsdien verheven tot kunst.
> Helaas is er nòg iets erger dan de gewone arrogant. Het is de talentvolle jeugdspeler. Niet belast met de wetenschap dat er geen groter last bestaat dan een groot talent, zit deze zeer ambitieuze jongeling aan het bord. De hemel in geprezen door zijn of haar trainer, meent deze goed te zijn, beter te worden, en de beste te zullen zijn. Gelet op de onlangs gedane uitspraken gedaan door de heer van Wely, wat moet er dan wel niet worden van het jeugdige dat door hem getraind wordt?
Schakers, en zeker jeugdspelers, zijn net politici.
Voeg de drang tot presteren bij een flinke portie intelligentie en je hebt een pretentieus persoon, die klaar staat om iedereen, vriend en vijand, hard (van het bord) te schoppen. Zodra dat gebeurd is, begint het pas echt. Grove bewoordingen voor het spel van de ervaren opponent worden niet geschuwd, noch wordt arrogantie op enige wijze vermeden.
> Het is misschien erg leuk je opponent compleet kapot te analyseren, maar doe dat dan wel met varianten. Gewoon even mens zijn, geen schaker. Of anders doen alsof.
> Gelukkig wordt er ook wel eens verloren, en voorbij gestreefd door andere jeugd geraken ze dan weer een beetje terug op aarde. Geen trainingen meer, geen uitzendingen meer naar Novosibirsk, Jakoetsk, Kalambakka of Malaga, geen uitnodigingen voor kernploegen meer? ze gaan nog nèt niet aan de drugs, drank en vrouwen (of voor de meisjes: de mannen!), maar kapsones zullen ze zo snel niet meer tonen!
> Verwijt hier een pot een stelletje ketels? Ja, ik zit in mijn laatste jeugdjaar en ken het merendeel van deze wezens, maar gelukkig ben ik simpelweg geen talent. Nooit geweest ook.
Ik doe gewoon mijn best. Want met een grote bek win je geen partij, met goede zetjes wel?
> Vergeet ik nog bijna iets wat op het DD-weekendtoernooi gebeurde, en het had niet eens met een jeugdspeler van doen.
> Het gebeurde allemaal in de laatste ronde. Karel van der Weide, de IM, zou alleen een prijs pakken wanneer hij won van Slingerland, een 2100-speler. Het eindspel bestond uit ongelijke lopers, een witte pion op a5 en een zwarte op a6(beide gedekt door de lopers), en een toren voor beide partijen. Met nog 2 minuten op de klok spelen beiden op trucjes, omdat van der Weide remise afslaat. Zodra beiden nog slechts over een halve minuut beschikken, weigert van der Weide opnieuw remise. Het is nu geen schaken meer, maar proberen de stukken niet te laten omvallen. Ondanks dat dit meerdere malen gebeurt en beiden in andermans tijd rechtzetten, tekenen ze beiden geen protest aan, noch claimt Slingerland remise op basis van het ontbreken van een winstplan bij zijn opponent. Hoewel van der Weide nog een toren laat slaan wint hij op tijd; zelf had hij nog 3 seconden. Vervelend, wanneer een partij zo eindigt, Slingerland had remise moeten claimen, maar ja, that?s life. Van der Weide zou in stille blijdschap weg moeten lopen, maar deed wat hij niet kon laten.
> Amper een minuut na het optrekken van de kruitdampen vond hij het nodig aan het aanwezige publiek het volgende mede te delen:
?Ja, je bent 2 minuten kampioen van Nederland of je bent het niet!?
> Behoeft dit nog commentaar of komt U er zelf wel uit?