Jeannette Steijger (?* 07-06-2017+)
We hadden nog zulke grote plannen! In heel Europa waren nog zo veel prachtige steden te bezoeken, zoveel mooie omgevingen te bewonderen, zoveel mooie muziek te beluisteren, en zoveel prachtige wijnen te proeven! Ook van de regelmatige etentjes in Delft, of de dagtrips naar musea hadden er best nog veel mogen komen. Er stond nog een hele lijst een reisdoelen klaar, maar het mocht helaas niet meer zo zijn.
Hans, Jeannette en ik leerden elkaar kennen toen dochter Leonie op de schaakclub kwam. Al snel bleek Leonie talentvol, en begon ik haar o.a. privé-trainingen te geven, die regelmatig werden afgesloten met een gezamenlijke maaltijd met het hele gezin.
Vrij snel daarna werd Jeannette de vaste barvrouw op de schaakclub, waar ze het prima kon vinden met ‘haar mannen’. Voordat we het wisten ook bij het NK Jeugdschaak, waaraan Leonie natuurlijk enkele keren meedeed. Zij bleef dat bij club en kampioenschap lang nadat Leonie al gestopt was met schaken, tot ze dat echt niet meer kon.
Maar zo’n 10 jaar geleden hebben we elkaar nog beter leren kennen dan we al deden. Je vroeg me toen of ik zin had om mee te gaan naar een cursus ‘Geschiedenis van de opera’ in Voorburg. Al snel bleek ook bezoek aan de opera een gezamenlijke hobby, en toen was het idee om met zijn tweeën een operareis naar Venetië en Verona te maken snel omgezet in een echte reis.
En ondanks het feit dat we twee totaal verschillende persoonlijkheden waren klikte dat goed. We zagen samen veel, praatten veel, maar konden ook genieten van een terrasje met een kop koffie of goed glas wijn, of een busreis met een goed boek. En daarna ging het snel: culturele groepsreizen naar Italië, Andalusië, Spanje en Portugal, weer Italië, afgewisseld met weekeindtrips naar Istanbul en Budapest. Toen dat de laatste jaren niet meer ging nog enkele culturele dagtrips in Nederland.
Deze kale feiten geven slechts een beperkt beeld van de rol die je in de leven van veel mensen – waaronder mijzelf - hebt gespeeld. Altijd geïnteresseerd, altijd een luisterend oor, altijd een goedbedoeld advies, altijd zorg voor de minderbedeelde medemens, altijd meedenken en meehelpen. Wat dat betreft geeft het gedicht op je rouwkaart een goed beeld, je was degen die je wilde zijn, en dat werd herkend en erkend door anderen.
Naast de gespreksonderwerpen die we altijd hadden hebben we afgelopen jaren steeds vaker en uitgebreider gesproken over je COPD, en de beperkingen die dat voor jou met zich meebracht. Je maakte je zorgen, met name over de kwaliteit van je leven. En bij elke nieuwe beperking - of het nou de noodzaak van een zuurstoftank of een traplift was, of al geboekte reizen naar Rome en Valencia die niet konden - maakte je je zorgen over de toekomst.
Ook deed elke nieuwe beperking je weer denken aan de goede tijden, toen reizen, achter de bar staan of een gezamenlijk diner nog gewoon konden. Ondanks alle zorgen had je altijd je hoop, uiteraard afgewisseld met twijfel. Om het probleem van die toekomst bespreekbaar te houden hadden we het altijd over een termijn van tien jaar. Maar terwijl we dat uitten vermoedden we beiden dat dat vermoedelijk best wel wat optimistisch zou kunnen zijn.
Uiteraard ging je veel te vroeg (hoewel het uiteindelijk goed was dat je ging). Dat spijt me vooral voor jou, je had zoveel meer verdiend. Het cliché dat de wereld minder mooi en leger is met je vertrek klopt in elk geval voor mij, ik zal je ontzettend missen!
Het is onmogelijk dat ik jou net zoveel heb gegeven als ik van je heb gekregen.
Tenslotte: ook aan de discussie over de vraag of er iets is na de dood zullen we voorlopig niets toe kunnen voegen. Maar tot ik anders hoor zeg ik maar: tot ziens!
Ted Barendse