Martin
Penningmeester
geregistreerd: 17-03-2003
aantal berichten: 2233
|
|
Reactie van Martin Neuteboom |
|
Met het overlijden van Arno Wiersma (45) verliest de schaakwereld een prachtmens. Arno kwam in 1994 als 18-jarige naar Delft om Geodesie te studeren. Wonende te Delft werd hij lid van DSC. Schaken was zijn hobby, maar als “zijn” SC Cambuur een thuiswedstrijd voetbalde ging Arno even naar Leeuwarden; hij heeft nog jarenlang een seizoenkaart gekocht.
Arno was erg leergierig. Hij bezat een groot organisatietalent, en ………. hij was zeer toegankelijk ……… voor iedereen. Bij DSC viel hij met zijn neus in de boter. In die tijd was er veel te doen op bestuurlijk en organisatorisch gebied. Het was leuk om op de maandag en de donderdag schaaktraining te krijgen van IM Leon Pliester. Buiten reguliere in- en externe competities om speelden ook lastige zaken als: inperken roken, maandelijks DSC-cluborgaan, aanschaf nieuw materiaal, 100-jarig jubileum in 1995, opkomst en integratie jeugdafdeling en zoektocht naar geschikte speellokatie (senioren en jeugd onder een dak).
Arno heeft eigenlijk in praktisch alles wel een bepaalde inbreng gehad. Op maandagavond aan de bar in Delftstede was Arno al snel een graag geziene gast. Hij rookte niet, dronk geen alcohol, slechts een flesje sinas met een rietje. In 1995 trad hij toe tot de activiteitencommissie o.l.v. Ted Barendse. Nog maar een jaar lid toonde Arno zijn inzet bij diverse externe toernooien bij o.a. kantine Transportbedrijf v.d. Lee te Delft als er een HSB- of een DSC-activiteit was: vervoer van + opzetten schaakstukken. Als organisator van het Open Prometheus (OPK) kreeg ik jarenlang hulp van Arno en Andre v.d. Weijde bij het maken van de tweewekelijkse indeling. Toen DSC vanaf 1995, uit kostenbesparing, de zaterdagse KNSB-competitiewedstrijden bij de TU-Delft ging spelen (Centrale Werkplaats) was het een verademing dat Leo Zuydgeest en Arno hielpen met de materialen incl. het sjouwwerk. Gelukkig was en is er bij DSC altijd een grote actiebereidheid onder de leden, al zijn het wel vaak dezelfde leden. Maar zonder nu iemand te kort te doen springt er dan toch een bovenuit: Untagonklik, en helaas is deze zelfgekozen naam vanaf zondag 16 mei 2021 op hem voorgoed van toepassing. Maar wij weten beter!
Arno maakte al direct deel uit van een steeds groter wordende groep leden die HSB- en KNSB-kadercursussen volgden, te beginnen met Brunia/van Wijgerden voor de jeugd. Met NL Wedstrijdleider en indelingsdeskundigen heeft DSC een kader om trots op te zijn. Wat Arno echter zo uniek maakte was zijn bereidheid om altijd naar anderen te luisteren en waar nodig hulp te bieden. Onvermoeibaar. Er was eigenlijk geen toernooi in Delft te bedenken waar Arno niet bij betrokken was. De combinatie van fors ledenbestand, goed kader en vanaf 1999 een speellokatie met beheer eigen bar, biedt de mogelijkheid tot het organiseren van aansprekende, meerdaagse toernooien. En die kwamen er, mede dankzij Arno. Hoewel ik vanaf ca. 2003 geen clubspeler ben, kon ik toch enige malen meespelen met Kroegentocht Delft en Prinsenstad weekendtoernooi. Hoe slecht mijn resultaat ook was, ik heb er nog altijd goede herinneringen aan. Dank jullie wel DSC, en jij Arno in het bijzonder.
Veel steun voor de familie en vrienden van Arno. Iedereen gaat hem missen.
Orihuela (Alicante), 17 mei 2021.
Martin Neuteboom, voorzitter DSC1995-1998
This post has been edited 3 time(s), it was last edited by Martin on 19-05-2021 at 00:13.
|
|
18-05-2021 23:59 |
|
Corniel
webcommissie
geregistreerd: 28-01-2002
aantal berichten: 4466
|
|
|
19-05-2021 11:24 |
|
Corniel
webcommissie
geregistreerd: 28-01-2002
aantal berichten: 4466
|
|
Hieronder mijn afscheidsspeech van vandaag.
QuoteDe afgelopen dagen heb ik veel verhalen gehoord (en toegegeven, ook al veel verteld) over je. Veel verhalen kende ik al, maar ook een flink aantal nog niet. Zo voelde ik me in alle droefheid, soms ook bevoorrecht; ik heb je beter leren kennen.
Je thee-mokken zijn ware collectors-items zijn geworden. We moeten overwegen nieuwe te laten maken - inclusief aanslag - zodat iedereen die dat wil, er eentje kan krijgen. Want dat zijn nogal wat mensen.
In die overvloed aan lovende woorden had mijn cynische ik ook iets opgemerkt wat mij somberder stemde: als ik vroeg of ze bij je uitvaart aanwezig wilden zijn hoorde ik veel: ja, maar er zijn vast mensen die daar meer aanspraak op maken dan ik. Alsof ze het gevoel hadden niet zoveel voor jou betekend te hebben, als jij voor hen.
Of? Of had onze vriendin Katja gelijk toen ze zei dat ik het verkeerd zag. Dat al die mensen, zeker nu je er niet meer bent, heel graag een klein beetje meer willen zijn zoals jij. En waar beter te beginnen dan die vraag te beantwoorden met wat jij zou hebben gezegd?
Wij kunnen allemaal nog zoveel van je leren. Ook ik, na ruim 22 jaar.
Ik zou ook de krant mee van huis naar kantoor kunnen gaan nemen, zodat mijn collega’s hem kunnen lezen. Ook als mijn werkgever dat prima kan betalen.
Of het duurste Netflix-abonnement nemen, om het te delen met anderen die zich de luxe anders niet zouden permitteren.
Of wat minder praten, en wat meer luisteren. Of nu ja, misschien veel minder praten, en meer luisteren.
Het zou een begin zijn, maar daarmee staan we - zeker ik - nog niet eens in je schaduw.
Want iemand bijstaan met depressieve klachten, die je nog nauwelijks kent? Of geld uitlenen zodat iemand zijn schuldeisers kan afbetalen, en in rustiger vaarwater terecht komt? Wederom iemand die je op dat moment nog nauwelijks kent?
En wie zou zijn huis openzetten voor een jonge student, als blijkt dat zijn leven gevaar loopt in eigen land puur om wie hij is? En niet voor een dag, of een paar weken, maar in principe voor altijd?
Ik niet, en velen met mij.
Maar jij deed het wel! Jij nam Danny op in je leven. Zoveel onvoorwaardelijke liefde voor een mens, daar kan menig vader een puntje aan zuigen. En menig moeder.
Je had ook je tekortkomingen: je vader en ik hebben de afgelopen dagen 5 printers aangetroffen die je niet meer gebruikte. Een nieuwe kopen was nu eenmaal goedkoper dan een cartridge bestellen. Maar ja, een werkende printer weggooien is ook zo wat... Ze stonden in een kast naast je hockey-schoenen die je al 27 jaar niet meer had gedragen, en vijf bakken met pennen waarvan de helft niet meer schreef. Want ja, weggooien, dat was toch zonde.
En hoewel ik zelf geen recht van spreken heb: je administratie was een zooitje; al was het hier dan weer een voordeel dat je nooit iets weggooide. Bijna alles was er nog.
Maar zo gaat dat mensen met een ongekend mooi karakter: je bent oprecht bereid ze elke tekortkoming te vergeven. Omdat het er uiteindelijk niet toe doet. Zonder die zwaktes was je maar onuitstaanbaar perfect geweest. Al was je dat bij vlagen natuurlijk nog steeds...
Maar boven al was je een geweldige vriend.
Je hebt mijn leven verrijkt, en gekleurd.
Je bracht licht in donkere tijden, en warmte in koude.
Je hebt mij een beter mens gemaakt (en niet alleen mij).
Ik ben bevoorrecht omdat ik je heb mogen kennen, deel uit te maken van je leven, al was het veel te kort.
Ik zal elke aai over mijn bol die je me ooit gegeven hebt koesteren tot de laatste snik.
|
|
25-05-2021 18:41 |
|
|