Kerstverhaal

Ik schrijf korte verhalen, die doorgaans te slecht zijn om gepubliceerd te worden. Ze gaan eigenlijk nooit over schaken... Dit is een waargebeurd verhaal - en omdat het kerstmis is, publiceer ik mijzelf!

Don't shoot the piano player




Kerstmis was voor mij niet de tijd van gezelligheid, lekker eten of contemplatie, maar van schnabbels die beter betaald werden dan optredens waarbij wél op een dubbeltje werd gekeken. Ook oudejaarsavond was voor mij niet meer dan een goedgevulde portemonnee.
Het gelukkige restaurant dat mij dat jaar had geboekt voor "sfeervolle achtergrondmuziek, verzoekjes geen probleem," bevond zich in het verre Hoofddorp en voerde de Chinese vlag.
In eerste instantie vermoedde ik een grap. Wie gaat er nu Chinees eten met kerst, zo vroeg ik mij af, maar de bevestiging voor twee avonden piano speciaal, sambal bij, kwam binnen en ik overwoog mijn repertoire te nummeren zodat ik een nummertje 89 (We'll Meet Again) met extra 12 (Liebesträume) kon serveren.
Verdere voorbereiding behoefde mijn tenue: smoking verplicht. Mijn broek paste nog, maar de stomerij had het jasje selectief in de breedte laten krimpen en het kon met geen mogelijkheid meer dicht. Ik wou mijn excessieve winsten van het feestseizoen niet meteen spenderen en leende van pa Turksma een prachtig jasje dat wel breed gedragen werd.
De bus naar Hoofddorp was deprimerend leeg, het was koud, en de chauffeur betreurde dat hij zijn sinterklaasdienst had geruild met Henk. We hadden geen witte kerst en de regen sloeg tegen de ruiten.
Zo stapte ik volledig in kerststemming voor het restaurant uit en bezag een gebouw van twee verdiepingen dat een kantoor had willen zijn, maar een Chinees restaurant was. De glazen schuifdeuren openden zich en ik bevond mij in een kille ruimte waar de receptie mij ontving met een lege balie en geen verdere aanwijzingen. Geen lift. Geen garderobe. Alle deuren dicht. Ik besteeg de trap en vond, niet verwacht, toch nog gekregen, het restaurant. Ik voelde mij zeer verwant met de collega van Henk.
De Grote Leider van het restaurant, een kleine man die zijn smoking bij dezelfde stomerij bracht, ontving mij en leidde mij rond. Nepgoud, lampions en kerstverlichting straalden mij in een verwarrende combinatie toe. Het leek mij een eetfabriek, met meerdere zalen uitgespreid rond een keuken. In een overloop naast de keuken stond een vleugel waar enige microfoons in bungelden. De pianomuziek zou, zeer efficiënt, worden versterkt en in alle zalen middels kunstig verstopte luidsprekers ten gehore worden gebracht.
Aan het eind van de rondleiding vroeg de eigenaar mij of ik genegen was mijn eigen kerstdiner, zoals afgesproken, te nuttigen. Dat was ik.
Het werd mij geserveerd op een stapel grauwwitte vellen die goed bij mijn stemming pasten en bestond uit nasi, speciaal, dat wel. Ik nam mij voor de volgende dag eens gek te doen en te kiezen voor bami. Verandering van spijs, seyt men, doet wel eten. Brederoo had het echter over vrouwen, niet over sambal.
De eerste vrouwen, begeleid door mannen met krappe beurs, kwamen weldra binnen en Brederoo gedachtig begaf ik mij naar de gecierde Sael behangen met goudt leer en nam plaats achter de vleugel. Mijn stemming beïnvloedde mijn keuze en ik stiet enige sombere frasen Beethoven door de intercom.
Gaandeweg zwichtte ik toch voor vrolijker Amerikaans kerstrepertoire, en van verschillende kanten kwam het vrolijk rinkelen van glazen, kletteren van borden en onverstaanbaar converseren van gasten die ik niet kon zien. Mijn vingers lieten mij niet in de steek en begonnen zelf uit te maken wat te doen, zodat mijn gedachten meeliftten op het geluid en zich konden concentreren op al die mensen die aan tafel rabarberden en lachten.
Vele klassiekers later kon ik ineens wat verstaan.
'Trut! Met hém!'
Deze uitspraak, die een geheel familiedrama in zich draagt, werd gevolgd door enige kernachtige vloeken. 'Rustig, Karel, rustig nou,' smeekte een vrouwenstem, maar Karel wérd niet rustig. Karel was boos. Er volgde nu gestommel en gerinkel, afgewisseld met gesmoorde uitroepen. Bij mij was de samenhang enigszins uit het spel verdwenen. 'You don't know what love is, until you've learnt the meaning of the Blues,' verkondigde ik, maar het was een melodie die opeens te toepasselijk werd.
Ik veranderde soepel van repertoire, maar voorzag de Berceuse van Chopin van een zeer abrupt einde toen er een dame met de hand voor de mond snotterend langs de vleugel rende, de trap af. Zij liet slechts een vluchtige indruk achter van roze en zwart, hoge hakken en Cartier. Meteen achter haar aan kwam een enorm gerinkel, het geluid van brekend glas en een uitroep van pijn en woede. Toen een aantal mensen de zaal ontvluchtte vond ik het tijd om achter de openstaande klep van de vleugel te schuilen. Je weet nooit.
Aan het einde van de lege gang stond nu een beer van een vent in hemdsmouwen. Bloed stroomde van die ontblootte armen op het goedkope tapijt. Zijn blik was niet die van een woesteling, maar van een intriest man. Die ogen, zo begreep ik meteen, waren doffer dan die ooit waren geweest. Ergens was het lampje erachter kapot gegaan. Licht zwaaiend kwam hij op mij toe lopen, maar zijn blik stond vér en hij liep langs mij, druppelend, de trap af.
Wat daarna gebeurd is weet ik niet meer precies. Ik herinner mij dat ik niet meer gespeeld heb. Ik ben diezelfde trap afgelopen, een spoor van bloed volgend, om bij de bushalte te kijken hoe laat ik weg kon. Twee politieagenten stonden inmiddels in de receptie met elkaar te overleggen.
Ik liep op de schuifdeuren toe, die zich gehoorzaam openden, en ineens stond daar die man. Ik draaide mij om, gehoorzamend aan een instinctieve impuls tot vluchten, en voelde hoe hij klauwde naar mijn rug. Later bleek een wonderbaarlijk duidelijke handafdruk op mijn rug te staan, getekend in bloed. Pa Turksma zal zich verbaasd hebben over het gewelddadige karakter van mijn beroep.
Op tweede kerstdag speelde in een Chinees restaurant in Hoofddorp een andere pianist.

__________________
http://inargenti.nl voor mijn muziek ♪

Etentje met het werk.

Jaren terug had ik een memorabele Kerst. Kerstmis is de tijd van verplichtingen, zoveel eten dat je misselijk wordt en door drank escalerende familie-ruzies.
Ik werkte toen bij groot detacherings-bedrijf, een soort uitzend-bureau, maar dan met personeel in vaste dienst. Om het personeel gemotiveerd te houden, terwijl ze wel als nummers werden behandeld, bestaat er zoiets als sociale evenementen. Gewoon flink wat guldens (tegenwoordig Euro-munten) in een avondje pompen, en het personeel voelt zich uitverkoren. De pionnetjes (zo heette een omscholingscursus voor het Millennium probleem) droomden allen van promotie.
Extra speciaal is het kerst-gebeuren. Vanwege de pakketten na afloop voelen velen zich verplicht om toch aanwezig te zijn, terwijl ze het toch al zo druk hebben. Daarom kan zo'n maaltijd alleen maar in een grote restaurant worden georganiseerd. Maar om hiervoor 25 december te kiezen? Ze hadden net een mooie winst gemaakt en wilden iets speciaals doen.
Met partner naar Hoofddorp. De parkeerplaats stond al helemaal vol met lease-bakken, zodat we een stuk verder in de modder moesten parkeren. Geen paraplu en wel regen, nou dat is een leuk begin!
We moesten tot 19:30 wachten voordat we de eetzaal binnen mochten, tot die tijd moesten we met ons aan de bar vermaken. Samen met 100 (200?) collega's die zich ook afvroegen wat ze hier deden. Honger natuurlijk, allemaal, dus de paar manden met kroepoek waren snel leeg.
Nou, de deuren werden door een kleine man in pak geopend en als stalvee drongen de haantjes de voorsten (de hardware-specialisten, ook wel dozen-schuivers genoemd) de zaal in. Wat later volgden de "softe" specialisten. Begeleid met een klassiek muziekje, Bach of zoiets. Nou, zo'n dozen-schuiver heeft er kennelijk iets van gezegd, want plotseling werd het moderner. Helaas, met van die misselijke kerstliederen, die je al weken lang via elke zender in de file naar je hoofd geslingerd krijgt.
De Chinees had kennelijk nog geprobeerd er een statige maaltijd van te maken, met een klein stukje vlees, 1 bloemkool-stronk per persoon, wat rabarber, gegratineerde aardappels, te weinig frieten en nog een paar waterige Van-der-Valk groenten. Wel veel drank natuurlijk.
Gelukkig zat ik aan tafel met Karel vd W. Karel? Wat doet hij nu op zo'n avond? Het was wel een erg mooi meisje (dame eigenlijk, mooi zwart/rose mantelpakje hoge hakken, dure sieraden) dat hem uitgenodigd had. Hij was ook toen al niet op zijn mondje gevallen en toonde duidelijk zijn kritiek op het eten. Hij vroeg om een stuk meloen, maar precies hoorde ik het niet. Vlak bij mijn oor zat de band, die zong net "So will you please say hello" (later begreep ik dat dit onderdeel was van het lied "We'll meet again"), zo'n vriendelijkheid gaf wel een scherp contrast tegen de bas van Karel. De tweede keer dat Karel om de meloen vroeg was hij al duidelijk minder in zijn hum. Toen zijn vriendin hem een stuk meloen gaf, die niet aan zijn vegetarische behoefte voldeed, reageerde hij dan ook begrijpelijk: "Trut! Met Ham! Hoe durf je mij een beest voor te zetten." (enkele vloekwoorden laat ik hier achterwege).
Een ober had speciaal voor de vegetarische vrienden onder ons een speciaal Rösti-gerecht gemaakt, en met de planning van een schaker in vliegende tijdnood werd dit gerecht aan tafel gebracht. Hoopvol gaf ik het gerecht door en de vrouw die het aan Karel gaf, zei: "Rösti, Karel, Rösti voor jou."
Wat een blunder! Hadden ze spek-dobbelsteentjes in de vegetarische Rösti gedaan. Nou, dat werd Karel teveel. Alles was opeens verkeerd. Vals muziek, nep-gouden lampions, slechte wijn, achterlijke dozen-schuivers, en zijn vriendin was opeens ook te burgelijk. Karel zei iets over haar dure blauwe ketting, en dat was geen compliment. Zij reageerde iets over dat hij een blauwtje zou lopen, en hij weer, dat hij eerder van de blauwe knoop zou zijn dan dat hij met haar onder de blauwe hemel zou slapen.
Op dat moment klonk 'You don't know what love is, until you've learnt meaning of the Blues,' uit de speakers. Wie kan dat nou verzinnen! Zwaar geschokt verdween de vriendin van tafel, Karel ongemakkelijk lachend achter latend. Voor de dozen-schuivers was dit aanleiding tot een flinke ruzie, mijn buurman bloedde aan zijn hoofd. Alert scheurde ik mijn hemd kapot, om zo improvisorisch een nood-verband aan te leggen, gelijktijdig mijn vrouw adviserend om veiliger oorden op te zoeken.
Au! Word ik geraakt door een kapotte wijnfles! Gelukkig kon ik de fles nog met mijn arm afweren. Bloedend besloot ik naar mijn vrouw te gaan. Onderweg naar buiten meen ik de pianist te herkennen. Ik twijfel of ik René gedag zou zeggen, maar door de hectiek kan ik niet op zijn naam komen. Ik doe derhalve alsof ik hem niet zie, en loop door naar buiten.
Later zie ik René buiten lopen. Ik wil hem gedag zeggen, maar terwijl ik op zijn rug klop, denk ik, "Torenstra? In smoking? Ik moet mij vergissen!"
Ineens zie ik mijn vrouw, helemaal nat in de stromende regen. Ik ren naar haar toe.
De tweede kerstdag was minder avontuurlijk, maar wel erg fijn.

Ik weet na al die jaren eindelijk wat er gebeurd is. Maar ik wist niet dat je zulke grote handen had; het is me daarna nooit opgevallen. Gelukkig is dat lichtje later nog gemaakt, anders had ik je beslist herkend, maar dat zou een droevige zaak zijn geweest.

__________________
http://inargenti.nl voor mijn muziek ♪

Ruzie?

Beste René, hoi Walter,

Ik ben blij om van jullie te lezen hoe de kerst avond op jullie is overgekomen. Ik ben Lea, de dame in rood en zwart. Ik zal jullie vertellen wat er werkelijk is gebeurd.

Om te beginnen, René. Het spijt me, dat ik je optreden heb verpest. Ik wilde al eerder mijn excuses aanbieden, maar met Ilse/Yahoo/Google kon ik je niet vinden. Pas nu begrijp ik, dat ik de hele tijd naar een verkeerde artiest heb gezocht. De zoekmachines verwezen mij naar Dick Turksma, maar die wist van geen kerst-optreden in Hoofddorp. Turksma, de naam op je jasje, was kennelijk van je "Pa Turksma".

En Walter, die "beer van een vent", weet je zeker dat dat Karel niet was?

De Eerste Kerstdag was mijn grote afscheid.

Ik was vroeger tandarts-assistente, maar werd enthousiast van de advertenties voor het jaar 2000 probleem. Door een speciaal PION-cursus, voornamelijk COBOL, zou ik een vliegende start in de nieuwe business kunnen maken. Nou, ik vloog er even hard weer uit. Het jaar 2000, het was allemaal een storm in een glas water. Last In, First Out (LIFO), ik mocht al snel een nieuwe baan zoeken. Samen met Johan, een ander PION-cursist, wilden we nog één keer knallen.

Half december dronk ik een wijntje, in een kroeg. Ik raakte in gesprek met Karel, die veel wist te vertellen over tandheelkunde in de Middeleeuwen. Het gesprek werd echter minder fijn, toen ik vertelde over de PION-cursisten. Dat we bij een vakbond-vergadering natuurlijk een pionnen-minderheid vormden, maar na het ontslag wel vrij-pionnen waren. Ik koos voor een sanitaire onderbreking, maar toen ik Karel passeerde, kreeg ik een tik op mijn billen. Karel zei daarover, dat je een PION die meer stappen maakt en-passant mag slaan. Terwijl ik mijn make-up bijwerkte, bedacht ik een gepaste straf. Hij zou mijn pion worden in de strijd met mijn baas.

Ik had al besloten, dat Johan en ik op Kerst-avond voor een spetterend afscheid zouden zorgen. De flamboyante Karel kon daarbij prima als katalysator dienen. Je kan bij de Kerst-avond je partner meenemen, dus ik vroeg of Karel mee wilde gaan. Ook al verwacht je alleen maar dozen-schuivers (zie het verhaal hierboven) in spijkerbroeken, ik zou er vanavond geweldig uit zien. O, wat heb ik een hekel aan die mantelpakjes, maar mannen raken er onrustig van. Dat zou goed uitkomen!

Bij de Chinees twijfelde ik even. De Chinees had echt zijn best gedaan! Niet alleen gouden ornamenten, maar speciaal voor vanavond ook kerstversiering en een pianist die soepel schakelde tussen klassiek, modern en kerstmuziek. Maar de Chinees, die zou wel een ruime vergoeding krijgen, en ik schreef de naam van de pianist, Turksma, in mijn PDA.

Een paar van die dozen-schuivers had ik met wat speelse blikken al onrustig gemaakt, nu Karel nog. Karel leek wel de enige te zijn, die wel op zijn gemak was. Hij genoot ook van de muziek en was kennelijk al contact-gestoorde mannen gewend. Ik had al wat met Johan gepland, maar ik moest Karel eerst nog wat opfokken. Toen hij om wat meloen vroeg, zag ik mijn kans schoon. Even plagend aankijken en daarna het enige stuk meloen pakken waar er nog wel ham bij zat. Bingo!

Een Chinese knipmes kwam al snel aan met Rösti, maar Johan was bij de les. Hij nam de Rösti-schotel aan, stopte er snel enkele spekjes in, en gaf het aan mij door. Karel, hier is je Rösti. Inderdaad reageerde hij als verwacht. Nu de tafelgenoten bij het spel betrekken. Ik keek schijnbaar wanhopig naar de dozenschuivers, ondertussen irritant spelend met mijn ketting. Karel, half kwaad over de spekjes en half jaloers over de aandacht voor de dozenschuivers, was nu duidelijk op het oorlogspad. Hij begon de schelden over mijn blauwe ketting.

Ik zag Johan naar de pianist lopen. Had hij een verzoeknummer? In ieder geval werden de "Blues" op het juiste moment gespeeld. Ik barstte in tranen uit, de mannen wisten niet waar ze moesten kijken. Terwijl ik weg liep, sloeg ik met mijn handtas het licht in de hal kapot. De verkoper in de fopwinkel had immers gezegd, dat het nepbloed in het donker echter zou lijken. Bovendien leidde ik even de aandacht af van alle tafelgenoten.

Johan, die ondertussen met de andere mannen ruzie aan het zoeken was, gebruikte mijn manoeuvre voor het aanbrengen van het bloed. Hij sloeg een fles kapot op tafel, greep naar zijn hoofd en riep: "Wie deed dat?". Hoe het verder verliep zag ik niet, maar van Johan begreep ik, dat het volledig uit de hand liep. Hij is zelfs nog door de politie ondervraagd.

Het zal wel toeval zijn geweest, maar ik heb nog altijd het idee, dat het instorten van de aandeel-koersen van de detacherings bedrijven in de jaren erna mede door dit kerstfeest was veroorzaakt.

Ik ben weer teruggekeerd in de tandheelkunde. Na de uitspattingen van Poep van het Hek lijkt dit een erotisch getint beroep, maar het is een normale baan, waar je gewoon je boterham verdient.

Lea Waterman

__________________
Wat staat er op het graf van een tandarts?
Hier vulde ik mijn laatste gat.

This post has been edited 1 time(s), it was last edited by Lea Waterman on 02-01-2006 at 10:19.

Mooi anagram

Edit: By the way, wat is er mis met Youpie ?

This post has been edited 1 time(s), it was last edited by Martin on 02-01-2006 at 00:23.