In het Schaakmagazine van februari 2013 staat een uitnodiging om de mening te geven over ratinginflatie. Ik heb vaker een mening gegeven. Het is een vaker gevoerde discussie. Desondanks heb ik weer mijn mening gegeven.
Onderstaand mijn reactie.
De rating is gebaseerd op de verschillen in speelsterkte, die blijkt uit het resultaat (de uitslag) van partijen tussen tegenstanders.
Die speelsterkten zijn zelf echter niet constant. Dat maakt de discussie over de waarde van een rating onzuiver.
Twee voorbeelden van waarvoor men een rating gebruikt.
1. Mede door de schaakinformatica weten de meeste spelers veel meer dan een generatie terug van openingen, van strategische motieven, en van combinaties dan spelers van een generatie terug. Men valt scherper aan, verdedigt ook stugger dan destijds. Alleen in het eindspel (vroeger werden stellingen afgebroken en geanalyseerd) is het spelpeil van de gemiddelde schaker of de gemiddelde sterke schaker niet gestegen maar mogelijk teruggelopen.
Ik geef daarmee aan, dat een speler met een rating van bijv. 2100 nu sterker is, dan 30 jaar geleden een speler met een rating van (bijv.) 2100 toen was.
Dit verschijnsel houdt ratingdeflatie in: een schaker moet meer weten en meer kunnen om een bepaalde rating te bereiken en te behouden dan vroeger.
2. Met een rating van 2100 speelde ik in die tijd (jaren 1970 en 1980) enkele seizoenen in de Hoofdklasse. In 1976 stond ik met mijn 21+ zelfs in de Nederlandse top-100! De Hoofdklasse, nu Meesterklasse, is veel en veel sterker geworden, en een speler met 21+ staat misschien nog net in de top-500. Hij of zij zou in de Meesterklasse weggelachen worden.
Ik geef ermee aan, dat het schaken in de breedte veel en veel sterker geworden is. Zeker aan de top is die veel sterker.
Dit verschijnsel geeft ratinginflatie aan: er zijn meer spelers met een hoge rating dan vroeger.
Gaan we meer dan een generatie terug dan hebben we geen rating meer, de eerste Nederlandse ratinglijst met clubspelers is van 1976. Toch blijven beide beelden duidelijk. Een biografie van een schaakmeester uit 1900 - 1950 bevat partijen met meer onzuiverheden dan een hedendaagse meester zich zou kunnen veroorloven. Het boek Partij Verloren, een gedenkboek van schakers die tijdens de oorlog 40/45 het leven lieten, toont partijen van clubspelers op een lager niveau dan men nu op de club zou zien. Het schaken is in de breedte sterker geworden.
Gaan we nog verder, Hastings 1895 van Van Lennep of De la Bourdonnais/MacDonnell, 1834 (het boekje van Max Pam) toont een nog lager niveau van de top. Toch staken ook dezen naar alle waarschijnlijkheid met kop en schouder boven hun concurrenten uit.
Ik vat samen: er is zowel ratingdeflatie als ratinginflatie, afhankelijk van waarvoor men de rating wil gebruiken.
Voel u vrij het niet met me eens te zijn!
__________________
Als je de Dame bent in het schaakspel, sla dan maar flink om je heen
(Zie ook Rekenvout 125)
|
