Delftse SchaakSite - In memoriam

G#dv# '#rd#m^!

Soms slaat het leven je genadeloos hard in je gezicht. Het bericht van jouw dood was zo# '#n moment. Mensen van 50 die vol in het leven staan gaan niet dood. Zeker jij niet...

Ik weet nog goed dat ik je het eerst tegen kwam op de club. Je was nog niet zo lang lid van DSC toen wij elkaar in september 2003 voor het eerst achter het bord troffen. Het was een nogal rommelige pot, een Sveshnikov, die wij allebei destijds met enthousiasme speelden (het werd bizar genoeg remise).

Wat ik toen niet wist, dat er daarna nog 16 partijen zouden volgen. We besloten elkaar in een tweekamp (over tien ronden) te bestrijden, die jij omdoopte tot de ‘Strijd der Titaantjes’. En nadat je dit overtuigend won, volgende er nog een, die ik gedesillusioneerd opgaf na vijf ronden. Je bleek een moeilijk te kloppen schaker, met een uitmuntende voorbereiding. In totaal won je 9 keer, ik 5 en speelden we 3 maal gelijk.

In die tijd was schaken de belangrijkste bijzaak in ons leven, en omdat we die potjes bij elkaar thuis speelden, leerden we elkaar goed kennen. Met plezier denk ik terug aan die momenten dat je bij mij thuis achter de piano kroop. Van Chopin, via Rachmaninov, Jazz (in vele variaties, je specialiteit) tot Beat It van Micheal Jackson; je was echt extreem goed.

Maar na een biertje, en soms een game op de Playstation, kwamen de mooie verhalen. Over je opa, met wie je jaren in een huis woonde, die zoveel erwtensoep maakte (met een hele varkenspoot), dat de ingevroren delen pas ergens in de zomer allemaal opgegeten waren. Je muziek­snabbels met Gerard Joling, die geen blad voor de mond nam, en zorgden dat jullie als sessie-muzikanten in ieder geval een lollige avond hadden.
Over een aspirant-student aan het conservatorium die zonder drumstokken kwam opdagen, en nog nooit gedrumd bleek te hebben: “Huh, dat gingen jullie mij toch leren?# ''#. En het verhaal achter de foto uit je studententijd die op je kast stond; jij verkleed als bruidengom tijdens een schijn-huwelijksfeest in maffiosi-stijl, het leven was immers een feestje.

Een van de meest tekenende dingen die je ooit opdiste was hoe je, toen je net was begonnen met hardlopen, van Delft naar Leiden liep. Gewoon omdat het kon. Want dat was je ook: Iemand die altijd volledig voor iets ging.

Kort na het einde van de tweede tweekamp verhuisde ik naar Leiden. Een derde tweekamp kwam er dus niet. De leuke gesprekken aan de bar wel. Maar nu niet meer. Ik ga je missen...