1921-1939
de crisisjaren
In 1921 zet zich een neergaande beweging in voor de Delftsche SchaakClub. De oprichting van de Delftsche Arbeiders Schaakclub [DASC] kost een fors aantal leden. Nu het monopolie van DSC in Delft verbroken was werd DSC actief. Alle activiteiten leverden echter niet de gewenste groei van het ledental op.
In 1922 start de landelijke competitie met een elitegroep van 5 clubs. Het jaar daarop beginnen de onderbonden met competities. Ook DSC neemt in 1923 deel aan deze competitie van de Haagse Schaakbond [toen nog heel Zuid-Holland] en eindigt als voorlaatste. Dit viel blijkbaar tegen, en de twee volgende seizoenen doet DSC niet mee. In het seizoen 1925/1926 doet DSC weer mee aan de competitie, in de tweede klasse van de Nederlandse Schaakbond.
De heer Verstoep, die vele activiteiten organiseert, neemt in 1926 het initiatief tot organiseren van het Delfts kampioenschap. Voor dit kampioenschap werden ook niet-DSC-ers uitgenodigd, zoals leden van DASC en van de studentenschaakclubs. De eerste Delfts kampioen wordt de heer Meijer [DSC].
Ook de volgende jaren wordt het Delft kampioenschap georganiseerd, met uitzondering van het seizoen 1927/1928 [wegens gebrek aan deelname]. Het ledental van DSC blijft echter dalen, zeker als na de beurscrash in 1929 economisch tij ook nog eens keert. Was het ledental in 1925 nog 36, in 1932 was het gehalveerd en in 1933 waren het er nog maar 9. Het lidmaatschap van de Nederlandse Schaakbond wordt opgezegd en voor het voortbestaan van de vereniging werd gevreesd.
Het is te danken aan Jhr. H. Strick van Linschoten dat de club niet verdwijnt. Strick van Linschoten is in het dagelijks leven secretaris van het College van Curatoren van de Technische Hogeschool Delft. Hij is al vele jaren lid bij DSC, maar speelt met zijn vriend mr. Snoeck Henkemans voor de competitie bij DD in Den Haag. Als hij in 1933 de voorzittershamer overneemt neemt hij het initiatief tot een aantal activiteiten.
Als schaakmeesters op tournee waren in Nederland logeerden ze vaak bij Strick van Linschoten. DSC profiteerde hier vaak van. Zo heeft een aantal grootheden een simultaan gegeven op onze club: Spielman, Fine, Szabo, Aljechin en de dameskampioene Sonja Graf. Door al deze activiteiten, die veel publiciteit opleveren, komen nieuwe leden naar de club, en lijkt zij van een roemloze dood gered.
In 1934 is er plotseling een nieuwe bedreiging: een nieuwe schaakclub onder de naam Capablanca. Een aantal leden van DSC is niet tevreden met de gang van zaken en heeft een nieuwe vereniging opgericht. Het is wederom de inzet van met name de heer Strick van Linschoten die het gevaar bezweert; een seizoen later zijn de twee verenigingen weer één. Vanaf dat moment kent DSC een lange periode van groei, alleen onderbroken door de bezetting.
Het seizoen 1934/1935 begint met een simultaan door de Hongaarse grootmeester Lilienthal. Een jaar later wordt DSC weer lid van de Nederlandse Schaakbond en komt met een tiental uit in de tweede klasse.
Strick van Linschoten neemt vervolgens het initiatief om een van de partijen tussen Aljechin en Euwe in Delft te laten spelen onder auspiciën van DSC. Volgens de nieuwe secretaris, de heer Lüb, dankt DSC hieraan haar voortbestaan. De 500 gedrukte brieven die worden verspreid leveren liefst 20 nieuwe leden op, waarmee het ledental tot 42 groeit. Daarnaast regelt Strick van Linschoten een causerie door oud-wereldkampioen dr. Lasker over de kansen van Euwe tegen Aljechin.
De vijfde partij wordt gespeeld bij Paris, de vierentwintigste onder leiding van DSC op de Voorstraat in sociëteit Eensgezindheid. Beide eindigen in remise. Na afloop van de WK-match wordt Euwe in Delft gehuldigd.
De daaropvolgende jaren groeit het aantal leden langzaam, en worden er ook twee teams ingeschreven in de competitie van de Haagse Schaakbond. Dankzij de Delftsche Courant kan in 1937 ook een partij van de revanchematch in Delft worden gespeeld. Aljechin zet Euwe op een haast onoverbrugbare 9-13 achterstand.