moet dat nu?
“dat moet! Het moet nu af, naar de drukker, naar de leden, naar de lezers. Ze willen hun AxiomA, gun het ze dan toch.” Het stemmetje in mijn hoofd is vilein, duidelijk, en duld geen tegenspraak.
“Ga toch rap fietsen met je writersblock derderangsauteur, aansteller eerste klas. Wat ben jij toch voor een man?” Een vraag, een vraag! het stemmetje in mijn hoofd neemt een adempauze en geeft me de gelegenheid me te verweren, me te herstellen en me te hervinden...
“Dat kan toch gebeuren?” probeer ik voorzichtig, Het kan niet alle dagen feest zijn.” “Oh,” klinkt het koeltjes “en daar kopen wij wat voor? En jíj, uitgerekend jij, jij Alle-Dagen-Heel-Druk-jongetje, hebt níets te vertellen? Dat moeten wíj geloven?” Hij roert drie maal in z’n imaginaire kopje koffie en smijt het dan woest in m’n gezicht.
“Je verzint maar wat, ze willen brood en spelen, zo gaat dat, en je weet het, de leeuwen hebben altijd honger.” Het stemmetje in mijn hoofd is geen vriendelijke jongen, dat mag duidelijk zijn. “En je hebt al weer een halve pagina vol geblaat, dus dat laatste beetje gaat je wel zonder mij lukken, toch?”
En weg was ie. Nu stond ik er helemaal alleen voor. Nu moest ik op eigen kracht verder. Ik las de eerste zinnen van mijn vierde poging nog eens door. Ze waren beter dan de vorige drie (geen kunst natuurlijk) maar ja, daar was dan ook alles mee gezegd. Maar goed, het moest nu, niet morgen en helemaal niet later.
Nu is het gevoel van moeten mij niet vreemd. Meerdere malen tijdens mijn partijen bijvoorbeeld heb ik het idee: :``:Nu, Corniel, nu! Nu moet het gebeuren.:'': Helaas heeft dit soms nogal rigoureuze gevolgen. Materiaal wordt in de aanbieding gedaan terwijl daar nooit meer iets voor terug gezien wordt, stellingen worden op het verkeerde moment en/of op de verkeerde plaatst geopend en het evenwicht wordt soms aan de verkeerde kant verstoord.
Dan ging het mis. Mis in mijn hoofd. Zoals het nu mis gaat. Want ik heb natuurlijk honderden ideeën waarmee ik zou kunnen vermoeien. Maar ik ben tot zover niet verder gekomen dan een wazig blaat verhaal over ‘het stemmetje in mijn hoofd’ en de onnavolgbare en ongeëvenaarde wijze waarop ik stellingen heb verknald. Dat laatste wist u waarschijnlijk al, dat heeft u reeds met eigen ogen kunnen aanschouwen en in dat eerste bent u vermoedelijk niet eens geïntresseerd.
Het leven van een herdershond gaat niet over rozen schreef ik onlangs nog binnen dit kader, maar ik durf het nu wel breder te trekken, geen enkel leven gaat enkel over rozen, zelfs dat van de rozenkweker niet: het leven is vallen en opstaan (nog zo’n dooddoener, want eens sta je niet meer op) en dat kunnen rozen niet. (vallen en opstaan dus, doodgaan natuurlijk wel)
Het moest nu, en het is gelukt, zo lijkt het. Volgende keer wordt het weer een leuk verhaal. Eentje waarover misschien woorden worden gewisseld aan de bar. Waar mooie meisjes mooie dromen van krijgen en lieve, lieve. Eentje waar schaakpartijen door geïnspireerd worden, biertjes op gedronken worden en om wordt gelachen. Want het moest nu en dan moet het weer, maar dan beter. Vandaag is alles goed, mooi en prettig, maar mogen is alles beter...