ssstů-uck
- Ssst, er wordt hier serieus geschaakt. Een bejaarde halfautist, knippert verre van ritmisch met zijn linkeroog. Het typerende rechter vingertje dat drukkend op de eigen lippen het sissende geluid versterkt, het morsige kopje koffie, de gele vlek boven zijn linker borstzak en het dwangmatig net beschreven notitieformulier verraden dat deze man - deze schaker - weinig afleiding kan verdragen. Geërgerd richt hij zich na deze onderbreking weer op zijn - en zijn tegenstanders - stukken.
Ik loop langs de borden, werp blikken op borden zonder me in te laten met de stellingen die aan mijn ogen voorbij glijden. Dat leidt af. Ik denk, doe een poging, beschouw de wereld als een deeloplossing van een groot doch beperkt aantal deelproblemen. Daarbij maak ik geen geluid. Daarbij niet.
- Hé, je broek is stuk! Een godin van net geen zestien meer - zeg maar een stuk - wijst naar mijn ontblote rechter knie, waar een klein - alleen voor de alerte kijker zichtbaar - litteken op prijkt.
- Nee hoor, hij is niet ssst-ů-uck. Hij doet het nog, kijk maar. Demonstratief loop ik een paar passen in haar richting. Daarbij toon ik haar dat hij niet van mijn billen afglijdt tijdens het lopen noch dat hij mij daarin noemenswaardig belemmert.
- Maar er zit een gat in!
- Ja, nogal logisch, daar moeten mijn benen en mijn middel doorheen. Ik kijk triomfantelijk. Ze zucht. Diep, heel diep. Haar lichaam zucht met haar mee.
- Ja, maar díe niet! Nogmaals wijst ze op het gat bij mijn rechter knie.
- Dat klopt, maar die is voor extra ventilatie, ik ben nogal een heethoofd, zie je. Hoofdschuddend kijkt ze me strak in de ogen. Nog strakker kijk ik terug. Ze geeft het op en naar een korte weinig nuttige conversatie verlaten we de autist.
- Hé, jouw broek is stuk! Er zit een gat in.
- Hč, denk ik, nog een jonge (nog jongere!) vrouw hier? Ben ik hier wel op een schaaktoernooi? Ik observeer haar van top tot teen. Ze ziet er appetijtelijk uit. Ouder dan na navraag zal blijken. Met een hoog knuffelbaarheidsgehalte. Geen schaakster. Voor het oog niet.
Ik herhaal de conversatie die ik net daarvoor al voerde.
- Maar het is niet stuk, maar ssstů-uck. Voeg ik er aan toen.
- Ssstuk? Ze kijkt me niet begrijpend aan.
- Nee, ssstů-uck! Met dubbele klemtoon. Alles wat kapot gaat is ssstů-uck. Een mooie vrouw is een stuk, en als je ruzie met haar maakt, maak je het ssstů-uck.
- Snap je het verschil?
- Ja ja. Ze kijkt me nogal wazig aan. Of beter gezegd: ze kijkt me aan met een blik van: wat ben jij wazig zeg.
Ik wend me - mij hiervoor excuserend - van haar af. Slof terug naar mijn bord en schuif aan. Ik bemerk dat mijn tegenstander gezet heeft - mijn klok loopt - en pak mijn notatieboekje.
- Hč? Wat doet die man nu? Ik geloof mijn ogen niet. Ik wrijf mijn ogen uit, en knipper nogmaals. Verrek zeg, niet te geloven. Nog beduusd van de kans die mij hier wordt geboden, noteer ik de zet van mijn tegenstander.
- Pak aan! Ik ga je stelling slopen. Je stelling moet ssstů-uck! Ik speel mijn pion op. Hoe venijnig kan dit nietig stukje hout zijn. Het lijkt wel een moker.
Hij ziet het niet en slaat de pion.
- Kaboem! Splatsch! Met één vloeiende beweging sla ik zijn paard van het bord. Bijna a-tempo slaat mijn tegenstander mijn toren terug. En dan komt het: met mijn loperschaak win ik een nu een volle toren!
Mijn tegenstander geeft het op.
- Ik had geen tijd meer, ik had het niet gezien.
- Tja, eenzijdige tijdnood hč, dat scheelt soms een stuk.