vrije tijd
“(..) doing nothing, is my favourite thing (..)”
Beth Hart fluistert door de boxen over haar favoriete dingetjes. Naast me mort en mompelt een slapend hoopje mens. De zon kruipt door de lamellen langzaam de kamer in en is inmiddels halverwege het bed.
Er hoeft niets vandaag, helemaal niets. Ik draai me om geniet nog wat na van de juist verworven wijsheden. Wanneer de eerste zonnestraal dan mijn oogkas binnen rolt is het mooi geweest. Vrije tijd is leuk maar je kan niet de hele dag in bed blijven liggen.
Na een uitgebreid ontbijt komen we echter voor een dilemma: Wat gaan we doen? Ze kijkt me aan met een blik van: “Zeg jij het maar...” Wat onwennig over zoveel invloed kom ik niet verder dan:
“Niets?!”, maar dat schijnt niet het goede antwoord te zijn. Weg invloed.
We gaan de stad in - leuk?! - en gewillig fiets ik achter haar aan. Ik mopper nog wat over haar tempo waar op zij iets retourneert over niets doen en zo, waarop ik wederom mijn meerdere in haar moet erkennen en gewillig inschik.
Als ze vaart mindert in het Vondelpark herhaal ik haar voorstel langzaam: de stad, niet het park. Ze zucht en met een glimlach die een man nu eenmaal niet op de lippen kan krijgen, kijkt ze me aan, waarvan ik zeker op een warme dag als vandaag, week wordt. Met een fictief conflict tussen ons in fietsen we verder.
Maar noch voor haar noch voor mij hoeft het vandaag, dus het park uit en de eerste de beste brug over om een terrasje te scoren.
“Hè, het Max Euweplein, snap jij dat nu?” Ik kijk er bij alsof ik een grote overwinning heb geboekt in mijn verder zo miezerige leventje. Met een zwaaiende beweging richting mijn hoofd maakt ze me duidelijk wat zij er van vindt.
De fietsen worden tegen een boompje geplant en zij gaat ijsjes halen. Een geëmancipeerde meid, die vriendin van mij. Ondertussen kijk ik naar potje schaak. Wit lijkt niet veel van het spelletje te snappen: alle stukken worden heen en weer bewogen tussen de eerste en de derde rij. Het duurt echter nog lang voor zwart de partij met een aardig kwaliteitsoffer beslecht.
In de tussentijd hebben wij een ijsje en ons eerste biertje op. Ze zit tegen me aan een leest een boek, terwijl ik ondertussen met de man naast me op de bank de partij analyseer. De zon staat hoog aan de hemel. De lucht is blauw. Meer clichés passen er niet in een alinea, anders had ik ze opgeschreven.
Met een inmiddels licht verbrande nek treed ik zelf aan achter de grote stukken. Zij legt haar boek weg en kijkt me bemoedigend aan. Al snapt ze niets van het spelletje, zij is mijn fan. In de opening waarvan ze zich in Pamplona ongetwijfeld afvragen wat dat met hun mooie eiland van doen heeft, raakt mijn tegenstander een stuk kwijt, waar hij een pion dacht te winnen. Hij geeft direct op:
“Het is veel te warm om te schaken.”
Zelf vluchten we - via een omweg - de stad weer uit, het park in.Na een korte uitleg waar het fout ging bij mijn tegenstander, sla ik m’n armen om haar heen en zeg:
“En ik won het stuk”. Drie -xxx- voor haar. We schreiden neer op het gras. De stad keek toe: en we deden verder niets meer...