DSC-H3 wint met 5,5-2,5 van RSC Belgisch Park 2
Op 11 maart speelden we de 6e wedstrijd van dit seizoen. Qua promotie of degradatie hoeven we ons geen illusies noch zorgen meer te maken: kampioen zullen we niet meer worden, maar degradatiezorgen zijn ook geenszins aan de orde. Nu stond RSC Belgisch Park op het programma, dat wel degelijk degradatiezorgen kent. Op papier waren we dan ook duidelijk de sterkere partij, en dat bleek ook deze avond: we wonnen met 5,5 – 2,5.
De eerste partij die op een beslissing leek af te stevenen was – zeker niet verrassend gezien het feit dat hij altijd zeer weinig tijd nodig heeft om zijn zetten uit te voeren – Corniel (bord 4). Dit zag er niet heel lekker uit, hij belandde in een eindspel met een pion minder en alleen zware stukken op het bord. Toen de torens ook verdwenen, bleven er D+3p tegen D+2p over. Of het ergens verloren was of niet kon ik moeilijk beoordelen, in ieder geval lukte het Corniel om een halfje over te houden aan deze partij.
Intussen stond ikzelf op bord 2 al wel lekker, ik had een duidelijk plan (spelen tegen een geïsoleerde pion in het centrum) en naast me kwam Arno op bord 1 ook al vrij snel goed (tot gewonnen) te staan. Brent (6) en Jesse (7) stonden prima, alleen Andre (8) leek wat lastiger te staan. Het evenwicht bij Arnt (5) en Diederik (3) was nog niet of nauwelijks verbroken. Het zag er dus al snel goed uit, en die goede vooruitzichten veranderden eigenlijk niet gedurende de avond.
Diederik speelde voor het eerst sinds lange tijd weer Hollands, maar kwam in een variant terecht waar hij niet erg bekend mee was. Beide verbruikten de nodige tijd in de opening en er werd niet lang daarna remise overeengekomen, gezien de stellingen op de overige borden was dit voor ons prima.
Want rond diezelfde tijd kwamen ook de winstpartijen binnen. Bij Arno leek het de hele avond haast vanzelf te gaan. Op een gegeven moment leek elke zet haast voor nieuwe niet te overkomen problemen voor de tegenstander te zorgen. Dit moest wel een keer doorslaan en dat lukte dan ook. Mooie overwinning. Ook Jesse, die dit jaar lekker op dreef is, speelde een partij waarbij het eigenlijk eenrichtingsverkeer leek. Hij maakte aan het begin van het middenspel een kwaliteit buit, en maakte later ook geen fouten meer (althans, geen fouten die de overwinning in gevaar brachten).
We leken op rozen te zitten, al blunderde ik zelf bijna mijn gewonnen positie weg. Ik stond een gezonde pion voor en had een betere stelling (actievere stukken). Mijn gezonde pion voorsprong blunderde ik dus weg, en mijn tegenstander bood vrijwel direct remise aan. Maar mijn stelling was nog steeds (iets) beter, dus toch maar doorgaan. Even later kon ik met mijn torens beslissend binnenkomen via de b-lijn en gaf mijn tegenstander op.
Hiervoor was Andre remise overeengekomen. Hij stond iets minder, maar hij wist zijn stukken zo neer te zetten, dat zijn tegenstander geen mogelijkheden zag om serieuze winstkansen te ontwikkelen: remise dus. Dit betekende 4,5-1,5 en de overige 2 partijen waren dus voor de statistieken.
Bij Brent dacht ik lange tijd dat er wellicht nog wel iets meer in zat, maar uiteindelijk bleek remise hier het maximaal haalbare. Bij Arnt gold eigenlijk het omgekeerde. Hij stond iets minder, zijn tegenstander probeerde het nog lange tijd – maar Arnt wist zijn hoofd koel te houden, ook in de tijdnoodfase. Uiteindelijk werd hier ook de vrede getekend en wonnen we de match dus met 5,5-2,5. Op 3 april de slotronde tegen HSV1, een duel om de 3e plaats (voor wat het waard is).
